मॉल मध्ये सुमतीला अचानक विशाखा दिसली अन दिसताक्षणी दोघींनी एकमेकींना मिठी मारली. दोघीही बालपणीच्या मैत्रिणी, शाळेनंतर पहिल्यांदाच दोघी भेटल्या होत्या. दोघीही आपापल्या नवऱ्यासोबत आलेल्या, दोघींना किती बोलावं अन किती नाही असं झालं. सुमतीच्या नवऱ्याला हे बघून समजलं की आता या दोघी लवकर इथून हलणार नाहीत, दोघींच्या नवऱ्याने ठरवलं की तुम्ही दोघी कॅन्टीन मध्ये जाऊन नाष्टा करा, गप्पा मारा तोवर आम्ही आपापली कामं करून येतो.
दोघीही कँटीनमध्ये गेल्या, सुमती ऑर्डर देताना पदार्थाकडे कमी अन किमतीकडे जास्त बघत होती.. विशाखा तिला म्हणाली,
“अगं बिल मी भरेन, तू काळजी करू नको..”
मैत्रीत अखेर श्रीमंत गरीब हा भेद तिने वर काढलाच..
“अगं नाही, अर्धे अर्धे भरू..”
“नको गं.. मला काही कमी नाही, एवढंसं बिल भरून मला नाही काही फरक पडणार..”
म्हणजेच हे बिल सुमतीसाठी जास्त असेल असा तिचा रोख होता.
सुमती शाळेत नेहमी सर्वांच्या पुढे असायची, विशाखा तिची मैत्रीण असली तरी तिला सुमती बद्दल ईर्षा वाटायची, पण तिने ती कधी दाखवली नाही. पण आज आयुष्यात मात्र मीच जिंकलीय हे दाखवण्याचा विशाखाचा प्रयत्न होता. सुमतीने गरीब पण कर्तबगार आणि प्रेमळ मुलगा बघून होकार दिलेला, याउलट विशाखाने एका श्रीमंत मुलाशी सलगी करून त्याच्याशीच संसार थाटला होता.
वागण्या आणि बोलण्यातून विशाखा तिच्या श्रीमंतीचं प्रदर्शन करत होती, सुमतीला आता नको नको झालेलं, कधी एकदा हिच्यापासून सुटका होते असं तिला झालं.
दोघींचं बोलून झाल्यावर त्यांनी आपापल्या नवऱ्याला फोन करून बोलावून घेतलं. सुमती निरोप घेणार तोच विशाखा ने तिला शॉपिंग साठी मदत करायला परत थांबवलं, यावेळी दोघींचे नवरे सोबत होते. विशाखा महागडे कपडे एकेक करून सहजपणे बास्केटमध्ये टाकत होती, सुमतीला तर नवलच वाटलं..इतके महागडे कपडे आणि इतक्या महागड्या वस्तू? ज्या वस्तू सुमतीने फक्त स्वप्नात पाहिल्या असतील त्या विशाखा सहजपणे घेत होती आणि नवराही तिच्या प्रत्येक वस्तूला हो म्हणत होता. कुठे ना कुठे सुमतीला वाटू लागलं, जगात सुखी राहण्यासाठी पैसा हवाच..प्रेमळपणा आणि कर्तबगारीने सुख मिळत नाही.
विशाखाने तिच्या हातात मावणार नाहीत इतकी शॉपिंग करून काउंटर वर आली
